رها کنید دگر صحبت مداوا را

رها کنید دگر صحبت مداوا را
فراق اگر نکشد ، وصل می کشد ما را 

تمام عمر تو ما را نظاره کردی و ما 
ندیده ایم هنوز آن جمال زیبا را 

شراره های دلم اشک شد ز دیده چکید 
ببین چگونه به آتش کشید، دریا را 

قسم به دوست که یک موی یار را ندهم 
اگر دهند به دستم ، تمام دنیا را 

به شوق انکه ز کوی تو ام نشان آرد 
به چشم خویش کشیدم غبار صحرا را 

جنون کشانده به جایی مرا که نشناسم 
طریق کعـبه و بتخانه و کلیسا را 

تمام عمر به خورشید و ماه ناز کنم 
اگر به خانه تاریک من نهی پا را 

نسیم صبح ز راهی که امدی برگرد 
ببر سلام ز من آن عزیز زهرا را