خورشید پنهان

زلــال آینــــــه دارد صفــــــای چشـــــم شهــــلایت 


 روا هـــرگــز مبادا غـــم بـــدان رخســـار گیرایت 

بــــدان خـــال سیاه بر ان رخ چو ماهت ای دلبــــر 

 هـــزاران دل نمودی صــد هــــزار بـــار گرفــتارت

لبــــان می فروشت چون شکر ریزد به هر مجلس

 بســـی زاهد کند شیدا ، بسی عابد غزلخوانت 

به زیر افکنده سر نرگس ز شرم از نرگـس مستت 

ز حسنت مهوشان مدهوش به هنگام تماشایت

خــــــم آورد سرو را قامت کــــمان و قوس ابرویت

مـه و خورشید به هم تازند که تا گردند غلامانت

زمین آذین به گـــل سازد به راه مقدمت ای گـــل 

ســـما رنگین کـــمان دارد رواق و منـــبر بـــارت

کمــــند زلـــــف پیچانت به بندم کرد و در زنجـــیر 

رها دیگر نخواهم شدکه خوش باشم به زندانت 

به مـژگان سیاهت چون ببندی منظرت ای گــــل

ســـرار آتشین بـــر دل زلبخند و دوچشــــمانت

قـــــدم بــر پرینان دل فــــرو بگـــذار ای جـــانـــان 

غبـــارش کحل چشمانم زنم بوسه به خلخالت 

بــــه رخسار نکویت گـــــر تبسم غنچه واســــازد

بســــی در و گهر رخشان به کنج آن گهر دانت

تراود شبنم هســــتی زچشمان ســـــحر خیزت

بــــه تــــو در اقتدا آیند خـــلایق در منــاجــاتـت 

هزاران مهـــــر نور افشان به گردت در طواف آیند

تــــوخـــورشید نهــان و بـــر جهــان انوار تابانت

به کویت هم خلیلی را به ناز و عشوه بکشاندی

بـــود رسم مروت آن که جان ســازم به قربانت

---

 سید سعید خلیلی - شهر رضا