به ما نگفته بودند که ...

حقایق را به ما نگفته بودند یا لااقل همه حقیقت را نگفته بودند .
گفتند : تو که بیایی خون به پا می کنی ، جوی خون به راه می اندازی و ما را از ظهور تو ترساندند .
درست مثل اینکه حادثه ای به شیرینی تولد را کتمان کنند وفقط از درد زادن بگویند .
ما از همان کودکی ، تورا دوست داشتیم ، به تو عشق می ورزیدیم ، و با همه وجود بی تاب آمدنت بودیم .
از کودکی، نزدیک روز میلاد تو، با عشق کوچه ها را تزئین می کردیم و ریسه می بستیم .
عشق تو با سرشت ما عجین شده بود و آمدنت ، طبیعی ترین و شیرین ترین نیازمان بود .
اما ...
کسی به ما نگفت که چه گلستانی می شود جهان ، وقتی که تو بیایی .
همه ، پیش از آنکه نگاه مهر گستر و دستهای پرعاطفه تو را توصیف کنند ، شمشیرتو را نشانمان داده اند .
آری! برای اینکه گلها و نهالها رشد کنند ، باید علف های هرز را وجین کرد و این جز با داسی برنده ممکن نیست .
آری! برای آرامش مظلومان تاریخ ، باید نسل ظالمان و ستمگران از روی زمین برچیده شود .
آری! برای برپایی عدالت ، باید تمامی تختهایبهستم آلوده سلطنت واژگون گردد .
و این ،همه ، تنهااز دست تو برمی آید .
مگر نه اینکه اینها همه مقدمه ایاست برای رسیدن به بهشتی که توبرایمان می سازی .
آن بهشت را کسی برای ما ترسیم نکرد!
کسی به ما نگفت که آن ساحل امیدی کهدر پس این دریای خون نشسته است ، چگونه ساحلی است؟! کسی به ما نگفت که وقتی تو بیایی :
پرندگان در آشیان خود جشن می گیرند و ماهیان دریا شادمان می شوند
 چشمه ساران می جوشند و زمیننعمتیچندین برابرمی دهد .
 به ما نگفتند که وقتی تو بیایی :
دلهای بندگان را آکنده از عبادت و اطاعت می کنی و عدالت بر همه جا دامن می گسترد و خدا به واسطه تو دروغ را ریشه کن می کند و خوی ستمگری و درندگی را محو می سازد و طوق ذلت و بردگی را از گردن خلایق برمی دارد .
به ما نگفتند که وقتی تو بیایی :
ساکنان زمین و آسمان به تو عشق می ورزند ، آسمان بارانش را فرو می فرستد ، زمینگیاهان خود را می رویاند ... و زندگان آرزو می کنندکه ای کاش مردگانشان زنده بودند و عدل و آرامش حقیقی را می دیدند و می دیدند که خداوند چگونه برکاتش را بر اهل زمین فرو می فرستد.
به ما نگفتند که وقتی تو بیایی :
همه امت به آغوش تو پناه می آورند همانند زنبوران عسل به ملکه خویش .
و تو عدالت را آن چنان که باید و شاید در پهنه جهان می گستری و خونی را نمی ریزی . به ما نگفتند...
به ما نگفتند که وقتی تو بیایی :
رفاه و آسایشی می آیدکهنظیر آن،پیش از این نیامده است . مال و ثروت آنچنان فراوان می شود که هر که نزد تو بیاید آنچه در ذهن نگنجد دریافت می دارد .
به ما نگفتندکه وقتی تو بیایی :
هیچ کس فقیر نمی ماند، مردم برای صدقه دادن به دنبال نیازمند می گردند و پیدا نمی کنند . مال را به هر که عرضه می کنند ، می گوید : ‌بی نیازم .

اما ...

ای محبوب ازلی و ای معشوق آسمانی !

ما بی آنکه مختصات آن بهشت موعود را بدانیم و مدینه فاضله حضور تورا بشناسیم ، تو را دوستت داشتیم و بهتو عشق می ورزیدیم؛که عشق تو با سرشتما عجین شده و آمدنت طبیعی ترین و شیرین ترین نیازماناست. ظهور تو بی تردید بزرگترین جشن عالم خواهد بودکه عاقبتی نیکو بر ای این جهان پر ظلم وبیداد است.

---

سایت تبیان