سفر آفتاب

به کوره راه شب ای ماهتاب با من باش 

                                          درین مسیر پر از اضطراب با من باش

کنون که عزم سفر دارم از دیار غروب 

                                        به شهر نور، تو ای ماهتاب با من باش
 
چو ذرّه در تب خورشید عشق می سوزم  

                                                  بیا و در سفر آفتاب با من باش

چو ماه، نهضت نورانیم به تاریکی ست  

                                          ظفر شکوه! درین انقلاب با من باش

ز دامن فلک امشب ستاره باید چید

                                      سپهر عشق! درین انتخاب با من باش

تو ای زلال تر از چشمه های هستی بخش 

                                        درین کویر سراسر سراب، با من باش

تو ای نسیم بهشتی که عطر گل از توست

                                     مباش این همه پا در رکاب، با من باش

به شام تیره هجر و به صبح روشن وصل

                                          درین دو لحظه پر التهاب با من باش

حجاب نور، تو را می کند ز من مستور 

                                 کنون که محو توام، بی حجاب با من باش

ندیدم از سفر عشق غیر ناکامی

                                      مگر که از تو شوم کامیاب با من باش

بیا که یک نفس از عمر بی امان باقی ست 

                               دمی که محو شوم چون حباب با من باش

کنون که با نفس واپسین شود چو حباب

                                   بنای شیشه ای من خراب، با من باش

صلای مهدی موعود می رسد از چرخ 

                                  که شد دعای فرج مستجاب با من باش

نیامدی که چو "پروانه" سوختم ای دوست

                            کنون که شمع صفت گشتم آب با من باش

---

محمد علی مجاهدی (پروانه)

سرشک نیاز

دلی که پیش تو ره یافت باز پس نرود 
هوا گرفته عشق از پی هوس نرود 

به بوی زلف تو دم می زنم درین شب تار 
و گرنه چون سحرم بی تو یک نفس نرود 

چنان به دام غمت خو گرفت مرغ دلم 
که یاد باغ بهشتش درین قفس نرود 

نثار آه سحر می کنم سرشک نیاز 
که دامن توام ای گل ز دسترس نرود 

دلا بسوز و به جان برفروز آتش عشق 
کزین چراغ تو دودی به چشم کس نرود 

فغان بلبل طبعم به گلشن تو خوش است 
که کار دلبری گل ز خار و خس نرود 

دلی که نغمه ناقوس معبد تو شنید 
چو کودکان زپی بانگ هر جرس نرود 

بر آستان تو چون سایه سر نهم همه عمر 
که هر که پیش تو ره یافت باز پس نرود 

---

هوشنگ ابتهاج

سحر آموختگان

مردم دیده به هر سو نگرانند هنوز

چشم در راه تو، صاحب نظرانند هنوز

لاله‏ها، شعله کش از سینه داغند به دشت

در غمت، همدم آتش جگرانند هنوز

از سراپرده غیبت خبرى باز فرست

که خبر یافتگان، بى‌خبرانند هنوز!

آتشى را بزن آبى به رخ سوختگان

که صدف سوز جهان، بد گهرانند هنوز

پرده ‏بردار! که بیگانه نبیند آن روى

غافل از آینه، این بى‏بصرانند هنوز!

رهروان در سفر بادیه، حیران تواند

با تو آن عهد که بستند، بر آنند هنوز

ذرّه‏ها در طلب طلعت رویت، با مهر

همچنان تاخته چون نو سفرانند هنوز

سحر آموختگانند، که با رایت صبح

مشعل افروز شب بى‏سحرانند هنوز

طاقت از دست شد، اى مردمک دیده! دمى

پرده بگشاى! که مردم نگرانند هنوز

---

مشفق کاشانى

سپیده

نسیم نور، ز اقضای شب وزید، بیا 
شب گلایه با شام دگر کشید، بیا 

به روی چشمه شب زنبق سپیده شکفت 
ستاره پر زد و از آسمان پرید بیا 

گلاب سرخ سجر ریخت روی تربت خاک 
پرنده ی قفس نور پر کشید ، بیا ... 

مرا شکستی و شوقت دوباره ساخت مرا 
زمن بریدی و جانم به لب رسید بیا ، 

که زندگی بسرایم در کجاوه ی باد 
که پنجره بگشائیم بر امید بیا 

من اشک رهگذر کوچه های مهتابم 
که قطره فطره به شن زار شب چکید بیا 

گل شگفت دو چشمت برنگ بخت من است 
به خون سرمه نگاهت مگر طپید بیا 

کفم چو دید به اندوه گفت ، کولی راه 
«سپیده » گام تو بر انتها رسید بیا ... 

---

سپیده کاشانی

سپیده می آید

یلی که سینه ظلمت دریده می آیِد 
صدای سم سمند سپیده می آید

کسی که دوش به دوش سپیده می آید 
گرفته بیرق تابان عشق را بر دوش

ستاره ای که زآفاق دیده می آید 
طلوع برکه خورشید تابناک دل است

به دشت ژاله گل نودمیده می آید 
بهار آمده با کاروان لاله به باغ

پرنده ای که به خون پرکشیده می آید 
به سوی قله بی انتهای بیداری

شهید عشق سر از تن بریده می آید 
درآن کران که بود خون عاشقان جوشان

گزیده ای که خدا برگزیده می آید 

ساحل سبز

زهرکسی تو فراتر، خدا کنــــد که بیایی
شمیم زمزم و کوثر، خدا کنـــد که بیایی
به باغ سرو وصنوبر، خدا کند که بیایی
گریخت صبرمن ازبر، خدا کند که بیایی
برفت آتشـم از ســـــر، خدا کند که بیایی
 وجانشین پیمبر، خدا کنــــــــــد که بیایی
که مثل نور زند سر، خدا کنـد که بیایی  
معطری تو، معطر، خدا کنــــــــــد که بیایی
 برای دل، تو قــــــــراری، که یادگار بهاری
تویی که پاک و زلالی ، شکوه بزم کـــــمالی
زبس که گفتم و گفتم: کجاست ساحل سبزت؟
زمین اسیر بلا شـــــــد ، میان شعله رها شـد
تبلوری زحیـــــــــــاتی ، سرود سبز نجـاتی
شکوهمنــــد و بزرگی ، همان سوارستـرکی

---

عبدالرضا اولیایی

زهجر یار دلم خون

به من ز یار سفر کرده ام خبر نرسید 
شب فراق دراز آمد و سحر نرسید 

زهجر یار دلم خون و سینه ام سوزان 
چه شد که این شب هجران دل به سر نرسید 

سرشک دیده من صبح و شام می بارد 
هنوز لحظه لحظه دیدار چشم تر نرسیده 

ندایی از لب یعقوب روزگار رسید 
که کور گشتم و از یوسفم خبر نرسید 

به کودکان یتیم و به مادران غمین 
نه از پدر خبری ، نامه از پدر نرسید 

به تلخی غم هجر تو خو گرفتم و حیف 
نوید وصل تو شیرین تر از شکر نرسید

زمان ما بی امام نیست

بارها دیده بودمت

آن چنان که آب را در آب 

و آسمان را در آبی

و سبز را در عشق

غبار ، آینه را تهمت بست

و گرنه

  زمان ِ ما بی امام نیست.

کجایی که دیدارت محض است

پاهایمان خشک است و دست هایمان بی تکلیف ؟

درختان برگ ریزان دوری تواند

و قرن هاست که ایستاده اند 

  تا جمالت را زانو زنند.

شاخه ها ، سلامتی ات را هر لحظه در قنوت اند

بیابان ها ، فراق تو را ترک خورده اند

  و خروش می کنند دریاها اضطراب دوری ات را.

زمین آینه دار حضور توست

  تا عظمتت را بر کهکشان ها ناز برد.

فراموشی ، هدیه دشمنان توست

  تا بشریت را به خنده فریب دهند.

ما چراغانی می کنیم یادت را

  تا پادشاه شهر کوران بداند

  که چشم هایمان را فرشی ساخته ایم 

  تا هر چشمی چراغی باشد بر مقدم ظهور تو 

---

 فرج الله فکوری