گل نرگس
گل نرگس - مهدویت - شعر - عکس - مقاله - حکایت - نوشته ادبی و ... حضرت مهدی (عج)گل نرگس
گل نرگس - مهدویت - شعر - عکس - مقاله - حکایت - نوشته ادبی و ... حضرت مهدی (عج)
انتظار
بیا که دیده ام از انتظار لبریزست
کویر سینه تفتیده ام عطش خیزست
شکوه رویش سکر آور بهارانی
که بی طراوت رویت بهار، پائیزست
به باغ عاطفه عطر نگاه تو جاریست
مشام جان ز شمیم تو عطر آمیزست
همیشه خاطر ما آشیان یاد تو باد
که در هوای تو پرواز، خاطر انگیزست
بخوان که نغمه تو معجز مسیحائی است
نوای گرم تو شور آور و شکر بیزست
دلم ز حلقه مویت رها نمی گردد
که گیسوان بلند بتان دلاویزست
ز کوچه سار دیار دلم عبور نکرد
بغیر دوست، که این کوچه، کوی پرهیزست
بیا و بر دل آلوده ام نگاهی کن
که پیش عفو تو کوه گناه ناچیزست
کویر سینه تفتیده ام عطش خیزست
شکوه رویش سکر آور بهارانی
که بی طراوت رویت بهار، پائیزست
به باغ عاطفه عطر نگاه تو جاریست
مشام جان ز شمیم تو عطر آمیزست
همیشه خاطر ما آشیان یاد تو باد
که در هوای تو پرواز، خاطر انگیزست
بخوان که نغمه تو معجز مسیحائی است
نوای گرم تو شور آور و شکر بیزست
دلم ز حلقه مویت رها نمی گردد
که گیسوان بلند بتان دلاویزست
ز کوچه سار دیار دلم عبور نکرد
بغیر دوست، که این کوچه، کوی پرهیزست
بیا و بر دل آلوده ام نگاهی کن
که پیش عفو تو کوه گناه ناچیزست
عباس براتی پور
مولای من !
مولای من!
بی‌آمدنت
هر کار ناتمام است
که زمین در عطش عدالت می‌سوزد
و آسمان را
غمباد چرکینی است
که جز به گریه نخواهد مرد
آه که بی تو
بر زمین خدا چه‌ها رفت
ـ و بر ما ـ
بی تو ابرهای سترون
دل را در حسرت شکفتن
در حسرت سبز ماندن
به گریه نشاندند
بی تو دریا را
به جرم خروش
تازیانه زدند
و کوه را
به گناه ایستادن
به گلوله بستند
بی تو قناری‌های عاشق را
بر نطعی خارینه
سر بریدند
بی تو صحرا صحرا شقایق را
در نفس سمومی زهرناک
خاکستر کردند
بی تو زمین به کسالت تن داد
و آسمان به اسارت رخوت
اما دل‌های ما
هیچ‌گاه تسلیم کسالت نشد
و دست‌هایمان
تا قلّه‌ای بر پیشانی آسمان
بالا رفت
و دعای فرج خواندیم
و نماز را
با شمشیر، قامت بستیم
بی تو...
بی تو...
بی‌آمدنت
هر کار ناتمام است
که زمین در عطش عدالت می‌سوزد
و آسمان را
غمباد چرکینی است
که جز به گریه نخواهد مرد
آه که بی تو
بر زمین خدا چه‌ها رفت
ـ و بر ما ـ
بی تو ابرهای سترون
دل را در حسرت شکفتن
در حسرت سبز ماندن
به گریه نشاندند
بی تو دریا را
به جرم خروش
تازیانه زدند
و کوه را
به گناه ایستادن
به گلوله بستند
بی تو قناری‌های عاشق را
بر نطعی خارینه
سر بریدند
بی تو صحرا صحرا شقایق را
در نفس سمومی زهرناک
خاکستر کردند
بی تو زمین به کسالت تن داد
و آسمان به اسارت رخوت
اما دل‌های ما
هیچ‌گاه تسلیم کسالت نشد
و دست‌هایمان
تا قلّه‌ای بر پیشانی آسمان
بالا رفت
و دعای فرج خواندیم
و نماز را
با شمشیر، قامت بستیم
بی تو...
بی تو...
میرهاشم میری
بوی یوسف
بر نخواهم داشت دست از دامنت
بوی یوسف می‌دهد پیراهنت
.
ز انتظارات گشت چشمانم سفی
د کو نسیمی کآورد سوی منت
.گشته‌ام در رهگذارت خاک راه
تا که بنشینم به چین دامنت
.دوستان را نیست چشم دیدنم
کاش بنشینم به چشم دشمنت
.پشتم از دست محبّانت شکست
تا ابد افتاده‌ام بر گردنت
.تا نفس دارم بیا تا با غزل
پاک سازم خستگی را از تنت
.چند باید عندلیبی مثل من
در قفس باشد مقیم گلشنت؟
.کم مبادا از سر «قصری» دمی
سایه گیسو پریشان کردنت
کیومرث عباسی (قصری)
آشنای غربت جمعه
ای آشنای غربت جمعه ظهور کن
یک مرتبه ز کوچه ما هم عبور کن
.حک شد به روی بال قنوت نمازمان
این خواهش قدیمی آقا ظهور کن
.
چشم انتظار قایق صیاد مانده‌ام
محض خدا بیا و مرا صید تور کن
.من را که دور مانده‌ام از خاک کربلا
آقا بیا و همسفر بال نور کن
.
یک شب بیا میان حسینیه عزا
یادی ز روضه‌های کنار تنور کن
"شمس"
تا کی برای چشمت آذین کنم جهان را ؟
تا کی برای چشمت آذین کنم جهان را ؟قلبم شروع کرده عمدأ تکـــــــان تکــــــــان را
باران ترانه اش را با لـــحن غــــــــــم نخواند
باشد عوض کنـــــی تـــــــــو تقدیر آسمان را
این برگه را بگیرید مردودی ام که حتمیست
وقتی اشاره کردی پـــــایــــان امتحــــــان را
هــــــر و هـــر دقیقه برنامه ام همین است
گـــــــم می کنم تو را تا پیدا کنم زمــــان را
یک لحظه صبر کـــــــن نه من اشتباه کردم
تــــــــو که قبــــــــول داری تقیر این جوان را
شـــــب انتظار دارد در او ســــــــتاره باشم
امـــــا می شمـــــارد دستان مهــــــربان را
یا با بهــــار همــــــراه یا با خودت بیــــــــاور
حتی شبی زمستان ، حتی کمی خزان را
من از قرار معلوم یک عمـــــر صبـــــــر دارم
تا کــــی برای چشمت آذین کنم جهان را ؟
خانم نــوذری
برای آخرین موعود
مجنــــون تــــر از لیـلـی.لیـلـی تــر از مجنونگــــشتیم دنـــبالـــت.در کــــوه و در هـــامون
خـــــواندیم نـــامـــت را.آوازمـــان گـــل کـــرد
دیدیم چشمت را.افسون شــــدیـــم افسون
یک لحظه می خندیدیم.یک تحظه می گرییم
محصول عشق توست.این حـــال دگــرگـــون
هــــــر روز مــی خوانیم.قــرآن چشـــمت را
فــردا جهان ســبز است.والــتین والـــزیتون
در انتظار تـــــو.عمـــریست مـــی ســـوزیم
دلــهایـــمان آتیـــش.چــشمانمان کــــارون
چــــون نـالـه پنهانی.در شروه ی شــاعــر
چــــون اشک پیدا.بــرگــونه ای گــلــگـــون
ای قافـــیه انـــدیش.ای شـــاعـــر درویش
فکــر طراوت باش ((باران)) نشد ((بارون))
محمد رضا احمدی فر
مصلح دین خدا
ای فروغ روی مــاهت ظلـــمت از عـــالم گرفتهچـــون نهان از دیدگانی ، دیدگان ماتــم گرفت
منجـــی مستضعفــان ومصلــــح دیـــــن خـــدا
قـــوت ایمانی و هـــم جان ز تــو مرحم گرفت
ظالــــمان را خصـــم جــانـی برضعیفان یــاوری
در دلـــیری و شجاعت بنده ات رسـتم گرفت
ای مـــــراددل مـــریـــدان را مــتـرانــــی از درت
بیعتت را در الـــست آن خــالــق اعظم گرفت
وعده حـــق عـن قریب و جان مشتاقان به لب
جـــان فـدای مقدمت ، یاد تو از ما غــم گرفت
ای محــق حـــق بیــا ،ای حجت آخـــر زمـــان
در فـــراق رویت ای مــه ،قامت ما خم گرفت
وارث عـلـم نبـــــی وآگـه از ســــــر ولــــــــی
شهسوار ملک ایمـــان ، دولتت عـالـم گرفت
ای مغـــــز الاولــیاء و ای مــــــذل الاشقـــیا
نــام نیکو تـــو را همنام خــــود ، خاتم گرفت
ای ذحـــول انبـــیا را طالــب بــــر حــــق بیــا
فـــرو دولت در رکـــابت عیسی مریــم گرفت
یــــوسـف کنعان غلام روی چـــو مـاه تو بــاد
مه جبین خوش عذارم شهره ات عالم گرفت
هم سزا باشد ترا شاهی و ماهی جان نثار
گــــرچه از ناقابلی جـان خلیلی غــم گرفت
سید سعید خلیلی - شهر رضا
خورشید پنهان
زلــال آینــــــه دارد صفــــــای چشـــــم شهــــلایتروا هـــرگــز مبادا غـــم بـــدان رخســـار گیرایت
بــــدان خـــال سیاه بر ان رخ چو ماهت ای دلبــــر
هـــزاران دل نمودی صــد هــــزار بـــار گرفــتارت
لبــــان می فروشت چون شکر ریزد به هر مجلس
بســـی زاهد کند شیدا ، بسی عابد غزلخوانت
به زیر افکنده سر نرگس ز شرم از نرگـس مستت
ز حسنت مهوشان مدهوش به هنگام تماشایت
خــــــم آورد سرو را قامت کــــمان و قوس ابرویت
مـه و خورشید به هم تازند که تا گردند غلامانت
زمین آذین به گـــل سازد به راه مقدمت ای گـــل
ســـما رنگین کـــمان دارد رواق و منـــبر بـــارت
کمــــند زلـــــف پیچانت به بندم کرد و در زنجـــیر
رها دیگر نخواهم شدکه خوش باشم به زندانت
به مـژگان سیاهت چون ببندی منظرت ای گــــل
ســـرار آتشین بـــر دل زلبخند و دوچشــــمانت
قـــــدم بــر پرینان دل فــــرو بگـــذار ای جـــانـــان
غبـــارش کحل چشمانم زنم بوسه به خلخالت
بــــه رخسار نکویت گـــــر تبسم غنچه واســــازد
بســــی در و گهر رخشان به کنج آن گهر دانت
تراود شبنم هســــتی زچشمان ســـــحر خیزت
بــــه تــــو در اقتدا آیند خـــلایق در منــاجــاتـت
هزاران مهـــــر نور افشان به گردت در طواف آیند
تــــوخـــورشید نهــان و بـــر جهــان انوار تابانت
به کویت هم خلیلی را به ناز و عشوه بکشاندی
بـــود رسم مروت آن که جان ســازم به قربانت
سید سعید خلیلی - شهر رضا